Haar oog valt op de spiegeling in de rivier van vrachtwagens die over de hoge brug bij Deventer rijden, haar oog valt op de tere ronde vorm van een paardenbloempluis, haar oog valt op de vervilte oude deken. Kunstenaar Marijke Schurink houdt van alledaagse dingen. De schoonheid van de natuur en het tijdelijke zijn een rode draad in haar werk. De toeschouwer wordt meegenomen in haar dagelijkse verwondering voor het kwetsbare en gewone. Ze werkt graag met verschillende materialen. Haar atelier is een bibliotheek, vol met ideeën en probeersels die ze al eens onderzocht. Ze werkt graag intuïtief, niet te veel denken, maar onderzoeken. De materialen door haar handen laten gaan. Zo ontstaan er objecten, foto’s en filmpjes. Regelmatig werkt Schurink in opdracht of maakt een installatie voor een specifieke plek.
Voor Textiel Festival Twente maakte Marijke Schurink een wolhuis. De buitenkant bekleedde ze met een patchwork van gerecycelde wollen dekens. Een snoephuisje uit een eeuwenoud verhaal. Binnenin zijn de wanden bedenkt met vierendertig ruwe schapenvachten. Wol is warm, wol voelt zacht, wol ruikt sterk. Binnenin het huisje is er niks anders dan jij en de wol. De enige relatie met de buitenwereld is het kleine ronde raam en de mogelijkheid tot het openen van de deur. Je mag gaan zitten, liggen en zijn, zolang als je wil. De wol dempt het geluid van buiten. Er is rust en ruimte voor een persoonlijke ervaring.
Het wol is ontstaan vanuit de fascinatie voor de wol van de Nederlandsche schapen. Marijke is verliefd geworden op dit materiaal. De warmte en de schoonheid van de dikke, krullerige, vettige vachten ontroert haar. Vanuit die liefde is het kunstwerk gegroeid. Als bezoeker ervaar je de warmte, de geur en de schoonheid van de wel, je ontkomt er niet aan.